اصل مطلب

اصل اصل منظورم این است که باید کار درست را در زمان درستش انجام بدهی. کار درست را در زمان نادرست یا کار نادرست را در زمان درست انجام بدهی فایده ای ندارد. به همین خاطر هم هست که زمان اینقدر چیز مهمی هست. خیلی هم نمیدانم باید از زمان ممنون باشم یا شاکی! گاهی وقتها شده است که ممنون بوده ام و گاهی وقتها هم شاکی. آدمیزاد هم هرچقدر آزاد باشد همیشه اسیر زمان است. این حالا شاید واقعا اصل اصل منظورم نباشد. مثلا اصل اصل منظورم به همین اندازه میتواند این باشد که زندگی اصلا مونولوگ نیست. یعنی اینطوری نیست که من بیایم اصل اصل منظورم را بفهمم و بعد برای بقیه بگویم. اکثر وقتها زندگی یک سری دیالوگ است که بین آدمهای مختلف جریان دارد. مونولوگ ها هم همیشه توی سر آدمها هستند. نه به آن تمیزی و شسته و رفتگی که مورگن فریمن توی فیلما میگوید. بیشتر شکل یک سری جملات پراکنده و درهم و برهم ریخته که آدم اصلا اختیار زیادی هم برای تغییر و شکل دادن بهشان ندارد. گاهی هم مثلا در موارد خیلی معدودی یک سری مونولوگ است که یک آدمهایی مثلا آلپاچینو در نقش یک آدم خوب یا بد یا هرچی برای دیگران میدهد. و واقعا تمایزش خیلی هم ساده نیست که آدم خوبه حرف میزند یا آدم بده اگر به تو نگفته باشند از پیش مثل فیلمها. حالا اینکه چرا یک سری آدم دیگر باید بایستند و به مونولوگ یک آدم دیگر اینطور بی صدا گوش بدهند و بعضا جز تعریف و تمجید کاری نکنند را نمیفهمم! اما اصل اصل منظورم این هم نیست. اصل اصل منظورم شاید این باشد که مثلا به قول طرف یا مشغول زندگی کردن شو یا مشغول مردن. انتخابش با خودت است. حالا اینکه اینهمه فکر کردن به اینکه اصل اصل منظورم چی هست منتهی به مشغول زندگی شدن میشود یا منتهی به مشغول مردن میشود را نمیدانم! همیشه حرف به اینجاها که میکشد. همان حرفهای پرت و پلای توی ذهنم را میگویم. به این نتیجه میرسم که خیلی گیجم و مشغول کاری میشوم که فراموشی بیاورد. مثل همین حالا.