باور کن

یادم آوردند
همه اش دنبال همین یک جمله بودم
خیلی ها خندیده بودند که اصلا وجود ندارد
من این را جوانتر که بودم گذاشته بودم به حساب کج فهمیشان
و بزرگتر که شده بودم به حساب کج فهمی خودم
گاهی وقتها هم خشک و خالی کلمه مینوشتم کنار هم به همین خیال
همه اش به همان خیال
که تفاوت معنی کریم و اکرم و کرم در آن مهم باشد
یا شاید ولی و والی و ولد و ولید و ولادت و این حرفها!
گفتند اینها فرق دارند
ولی فرقشان نه آنقدرها سخت است
نه به درد نوشتن یک جمله پدر و مادر دار میخورد!
کریم سبیل دارد، اکرم چادر،
کرم هم موجود بیریختی است که وقتی باران بیاید از خاک میزند بیرون!
باقی به همین ترتیب
نه باورم شده بود و نه میگشتم
یکجور باور ناباورانه بود و ناباوری از سر خستگی
بعدتر ها فراموش تر کردم که همه تفاوت ها را فهم تر کردم!
دیگر رمز و راز خاصی باقی نمانده بود برای یک جمله با معنی
الا حافظ که گاهی هم شوخی میکند
دو تا فال گرفتم، به نیت:
...
نیت اول و نیت دوم!
دومی را اول جواب داد ، اولی را دوم
شوخی حافظانه میکرد پدرسوخته!
خیلی ها میگویند فال حافظ هم حقیقت ندارد اصلا
من هم شک کرده بودم
که چه دلیل داشت حضرت حافظ ترتیب فالها را جابجا کند؟
تا آنکه چشمم را باز کردم
دیدم کریم و اکرم و کرم، عباد و عبود و عبید و حافظ همه ندا داده اند
همه صف کشیده اند جایی
روی خاکها و سنگفرشها و بامها
که باور کن، که جمله را نوشته اند همه جایی
که نیاز به گشتن هم نباشد
و من سرم را پایین می اندازم بی آنکه جسارت خواندنش را داشته باشم